Simon en Henk wandelen naar Santiago de Compostela

Dag 105 Muxia - Santiago de Compostella - schiphol


21 aug Dag 104
Muxia - Santiago de Compostella - Schiphol

S’middags gaan we maar even een spelletje kaarten, met de speelkaarten die we hier vanmiddag voor gekocht hebben. De grote verliezer mag vandaag weer het verhaal voor het blog schrijven, het zit me weer niet mee. Om een uur of zes gaan we koken, we nemen hier een wijntje bij. Deze twee flessen hebben we net als het eten over van gisteren, toen alles heel anders liep. Het koken doet me denken aan de vakanties met de caravan, toen stonden we ook vaak samen te koken. We denken dat we veel te veel voer hebben maar het was eigenlijk veel te lekker want bijna alles ging op. Dan afwassen, hier zijn we ook een goed team in, dus zo klaar. Dan komt de Australische Laura binnen en we raken aan de praat. Al met al zitten we lekker een paar uur met deze leuke dame te ouwenelen. Dan tijd voor de laken straat en er in.
De wekker gaat af om half zeven, koffie en een broodje maken voor onderweg. Dan naar de bushalte voor de bus naar Santiago de Compostella, waar we een lange dag voor de boeg hebben.We moeten ons daar een behoorlijke tijd vermaken en we hebben alles al een keer gezien. Als de bus er is even vragen of we goede hebben. Nee dus, onze bus is al drie kwartier weg (bedankt Angel voor de verkeerde vertektijd), dat word de middag bus. Gelukkig heeft een zeer goed Engels sprekende (schrik niet) Fransman het zelfde probleem. Hij gaat met deze bus naar de grotere plaats Cee en wacht daar op een bus naar Santiago de Compostella. Een goed idee wat wij maar volgen. In Cee aangekomen wordt ons door de buschauffeur vertelt dat we om 8:40 uur verder kunnen. De Fransman heeft gehoord dat dit 9:00 uur is (dit zijn echt Spaanse en geen Franse bussen). Uiteindelijk gaan we om 9:05 uur richting Santiago de Compostella. De bus maakt een grote omweg zodat we weer wat minder tijd in Santiago de Compostella hoeven door te brengen. Als we daar uitstappen dolen we wat rond en gaan maar wat eten. Onder het eten zegt Kevin we kunnen de laatste twaalf kilometer ook lopen dat dood de tijd. Zo gezegd zo gedaan. We komen om half vijf op het vliegveld aan, nemen een dik verdiend biertje, frissen ons op en trekken een schoon shirtje aan in de plee. Nadat ik mijn tas heb laten insealen, lopen we Kristi uit Abcoude tegen het lijf, dus koffie en een gezellig onderonsje. Zo schiet de tijd lekker op en kunnen we uiteindelijk inchecken en richting Amsterdam. De vlucht gaat voorspoedig en we landen eventjes vroeger als gepland. Ik zeg tegen Kevin wel een rare gewaarwording dat je 105 dagen korter onderweg ben als de heen reis. Als we onze bagage hebben is daar de laatste pelgrims knuffel met Kristi en gaan we op weg naar huis. We gaan terug met de trein. Als ik de hal inloop ben ik druk aan het kijken welke kant we op moeten. Ik hoor een bekende stem iets in de trant van daar heb je hem zeggen. Totaal niet verwacht dat ik binnen gehaald zou worden door Hetty en dezelfde lieve vrienden die me 105 dagen geleden ook hebben uitgezwaaid. Wat hebben ze me overdonderd en wat was het leuk. Dus knuffelen, zoenen en nog maar eens knuffelen. Daarna Kevin, die in het komplot zat en dus van alles op de hoogte was, verteld dat hij niet zo was opgevoed om tegen zijn pa te liegen. Dan de auto opzoeken en richting Nibbixwoud. Het is best wel krap met vier man op de achterbank, we zaten allemaal half bij elkaar op schoot, maar dat mocht de pret niet drukken. In Nibbixwoud aangekomen nog even een drankje met zijn allen en dan op naar Wieringen, waar we om een uur of half 1 aankwamen. Dit is ook het punt waar mijn reis eindigt.

Nog even dit.

Voordat wij van start gingen hadden we het idee de route helemaal volgens het boekje te volgen. Net als iedereen werden wij ook door schade en schande wijzer. Als we namelijk op 1 dag voor de vierde keer fout liepen en we de route niet meer konden vinden werd ook Google Maps onze beste vriend. En al hadden we met de geblesseerde enkel van Simon het pad blijven volgen, waren we alweer thuis geweest. Zo zie je maar dat je van te voren soms hele verkeerde inschattingen maakt. Het punt is als je geen ervaring hebt met het pad, denk je dat jij bepaalt hoe je het pad loopt. De praktijk is echter dat het pad en de omstandigheden op het pad bepalen hoe jij het pad loopt.

Simon heeft van dag 1 tot ongeveer dag 40 met blaren gelopen. Welke goede zorgen kregen van Ad en Ans en later van Jan en Sjan. Daarna dus de enkel waar we van overtuigd zijn dat als Cor en Els niet waren gekomen deze kompleet in de vernieling was gelopen. Over op het juiste moment op de juiste plaats zijn gesproken. Ik ben ervan overtuigd dat 95 procent het had opgegeven of van de blaren of van de enkel. Wat een verschrikkelijk doorzettingsvermogen heeft die gozer. Ook Simon en Ina waren (al was het afgesproken dat we ze zouden treffen) precies op de juiste tijd en plaats. De nieuwe schoenen en vooral hoge schoenen kwamen mooi op tijd, net als mijn nieuwe tas. Ook onze beslissing om daarna de lastige paden van de route te mijden en over een goede ondergrond verder te gaan heeft goed uitgepakt. Na Saint Jean-Pied-de-Port hebben we route weer opgepakt en ging het goed. Mijn eerste blaar ontdekte ik op dag 79. Ik heb hem opgelopen toen wij in Burgos veel km op slippers hebben gelopen. Met wandelen heb ik totaal geen last van de blaar gehad.


De mensen die we onderweg tegen kwamen vergeten we niet snel meer. Iedereen die Ingo van 83 kent zou hem als vader of opa willen hebben. Thomas, die een heel groot doorzettingsvermogen heeft en nog een heel gezellige peer is ook. Tonnie, die heerlijk relaxed over de camino wandelt en ook nog eens een leuke vent is. Paul, die we in het Nederlands lang zal hij leven hebben toe gezongen. Ondanks dat hij moeite heeft met een andere taal dan Frans heeft hij toch met zijn humor en vriendelijkheid een onvergetelijke indruk achtergelaten. Conny, die we een keer gesproken hebben en waar je dan toch van wil weten hoe het haar vergaat. Anneke, ook een keer gezien op de dag dat haar man moest opgeven. Wat een doorzetter is deze vrouw. Deze dag had ze al blaren op haar tenen, heeft er weken mee doorgelopen en toen er ook nog jicht bij kwam ging het echt niet meer. Ook zij had een blog en zo blijf je van elkaar op de hoogte. Mary, deze uitermate lieve en gezellige vrouw die haar eigen plan trekt. Wat een verschrikkelijk lief en aardig mens. Claus, die volgens ons voor de vrouwtjes op de camino is, maar toch ook een gezellige kerel met voor ons een goed hart. Jo en Evelien, met wie we een keer samen met Ingo uit eten zijn geweest en zich daar hele leuke en gezellige mensen hebben getoond. Yvonne en Helen, twee leuke Ierse vrouwen waarvan we Yvonne maar kort hebben meegemaakt. Daar en tegen heeft onze stalker Helen ons wat langer met haar gezelschap verblijd. Wat hebben we met haar gelachen en wat vielen er weinig stiltes, in een woord een geweldig mens. En sommigen heb je wat minder mee zoals Suzie en Annemiek, maar zij lopen hun eigen camino en ontmoeten ook mensen waar het voor hen beter mee klikt. Dat geldt hoop ik ook voor het Franse echtpaar waarvan de vrouw duidelijker liet merken dat ze ons niet moest. En de jonge Marian uit Parijs die alle tijd nam en prachtige tekeningen maakte onderweg en een aardige meid is. Bella, de Italiaanse die een leuke vrouw is maar net als Paul geen Engels durft te praten. O ja, dan hadden we ook nog het Russische echtpaar wat wij eigenlijk een apart verhaal vinden. Wij zouden als we met onze vrouw hier liepen, deze geen uren alleen laten lopen vooral niet in Frankrijk waar het vaak lastig is het goede pad te vinden. Dan was er nog het Belgische echtpaar, leuke mensen die ook van huis zijn vertrokken. En Rita en Armin, die er tien jaar over gedaan hebben en nu een andere uitdaging zoeken. De Australische Laura, lekker spontaan en die er nu over denkt haar baan op te zeggen en een tijdje in Spanje te gaan wonen. Als laatste de leuke en aardige Kristi, die in haar eentje over de Camino liep, maar eigenlijk omdat ze een leuk stukje Spaans sprak en door haar spontaniteit maar weinig in haar eentje liep.


Zo is het wandelen van de Camino net als het gewone leven. Je ontmoet verschillende mensen, mensen die zich van niemand wat aantrekken (de feestbeesten) en hele leuke mensen, met nog van alles tussen deze twee in. Het grote verschil is de rust op de Camino tegenover de gejaagdheid in het gewone leven. Maar boven alles staat vast dat ik respect heb voor iedereen, die toch op zijn eigen manier en in de tijd die hij of zij er voor heeft een puike prestatie levert.

Voor mij geldt dat het een onvergetelijke Camino was. Waar ik me over verbaas is dat deze 105 dagen omgevlogen zijn en als ik op de kaart kijk het onwerkelijk vind dat wij dat hele end te voet hebben afgelegd.
Vooral nadat we Spanje binnen liepen leek het wel of we met de TGV gingen. Erg leuk was natuurlijk dat Kevin me compleet verraste door de eerste etappe mee te lopen en toen vertelde dat hij het laatste stuk naar Finistera ook mee ging lopen. Dat geeft net wat extra's aan de tocht.

En dan hadden wij natuurlijk jullie blog stalkers. Het heeft ons verrast hoeveel mensen ons volgden en hier hebben wij erg van genoten. Het was leuk om te zien hoeveel mensen dagelijks op het blog keken, ook de reacties waren erg leuk. We hadden het idee dat jullie gewoon met ons meeliepen of in ieder geval over onze schouders meekeken. Dit alles maakte het bijhouden van het blog een feestje. Net als de meesten van jullie gaan wij dit ook missen. Als afsluiting wil ik jullie dus bedanken voor het meelezen, meekijken en vooral het meeleven met ons. Hartelijk dank namens Simon en Henk.

Dan nog even ons gewichtsverlies. Van Simon liggen er ruim negen kilo en van mij vier en twintig kilo op het pad.

Dag 104 Muxia totaal 2701 km


21 aug Dag 104
Muxia
Totaal 2701 km


Als we terug lopen nemen Kevin en ik de dag nog even door. Deze is heel anders verlopen als dat we gepland hadden, maar ook Kevin heeft een leuke middag en avond gehad. Dan na het smeren van de nacht creme de kooi maar in. Waar ik nog even snel het verhaal voor het blog heb getikt en geplaatst. Boven me is Kevin met een kettingzaag bezig een bos om te zagen. Wat zo te horen heel goed lukt. Dan ga ook maar naar dromenland. Om half acht zitten we aan de koffie en een gebakken eitje, na deze start doe ik mijn laatste wasje van deze tocht. Dan de foto's van gisteren op het blog gezet, en maar even aan de wandel. We gaan eerst nog even de wandeling van gisteren afmaken en lopen nu helemaal naar boven. We worden beloond met een mooi uitzicht en kijken van boven op het dorp en de baai. Hierna gaan we lunchen dit schaffen we onderweg aan bij de supermarkt. We bunkeren het fruit en de yoghurt in de herberg naar binnen. Dan gaan we de andere kant van het dorp verkennen, dit is ook een leuk stukje. We doen nog even een terrasje op de weg terug, en komen om 2 uur weer bij de herberg aan. De tassen worden uit en weer in gepakt. Morgen ochtend gaan we met de bus van half acht naar Santiago de Composte?la, waar we of een uur of 5 doorbrengen voor we naar het vliegveld gaan. Hierna maar weer een koppie, en het verhaaltje tikken. Het was een vandaag weer erg warm, en ondanks dat het een leuk plaatsje is, was de dag een uurtje of twee te lang.

Zo morgen naar huis dat verhaaltje komt een dagje later.





Dag 103 Finisterre - Muxia met de bus totaal 2701 km


20 aug Dag 103
Finisterra - Muxia met de bus
Totaal 2701 km

En het is weer koffie tijd, mooie gelegenheid om de foto's en het verhaaltje op het blog te plaatsen. Dan maar even het bad eendje van make up voorzien. Om vijf uur het stadje maar in we drinken eerst wat, als we net zitten komt de Belgische dame ( van het 9 seconde filmpje) een praatje maken. Zij is vandaag aangekomen, ze heeft de laatste etappe door midden gedeeld in verband met het warme weer. Als we vertellen waar en tot hoe laat zij het certificaat kunnen scoren, duurt het niet lang voor ze deze gaat halen. Na de borrel bestellen wij ons eten, wat erg goed in de smaak valt. We lopen nog even de pier op voor een foto, en doen als we terug zijn nog een bakkie. Dan maar slapen dat gaat goed voor mij tot één uur, daarna bijna niet meer geslapen. Kevin heeft een nog beroerder nacht gehad. Om acht uur ontbijten, daarna rustig aan ons ochtend ritueel. Simon apt dat hij Tonnie gesproken heeft op het terras van zijn hotel. Leuk zo hebben we bijna iedereen weer getroffen en ontbreekt alleen Thomas. Dan gaan we maar richting bus, eerst nog een bakje op ons standaard terras, we hoeven alleen maar te gaan zitten en de koffie wordt zonder te vragen gebracht. Ik denk dat we hier vaak genoeg koffie gedronken hebben. Om kwart voor tien stappen we in de bus naar Muxia, waar we om elf uur aankomen. We stappen uit de bus en ik hoor gelijk mijn naam. Daar zitten Armin en Rita op het terras, toch weer leuk elkaar nog even te treffen. Dus schuiven we maar even aan en doen we gezellig een bakkie, daarna de afscheid knuffel en we denken ons onderkomen op te zoeken. Dat lukt nadat we eerst nog een tijdje met de australische dames die we vlak voor Finistere ontmoet hebben, gepraat hebben. Ons onderkomen ziet er prachtig en gloed nieuw uit, hier kunnen we het wel twee dagen uithouden. Na dat we ingeschreven zijn
door Angel, gaan we eerst om boodschappen voor de lunch en het avond eten. Dan werken we de lunch naar binnen en overleggen we wat we gaan doen. Dat wordt een wandeling richting vuurtoren wat een prachtig loopje is. Op een gegeven moment hoor ik iemand zeggen hé Henk, en dan is de cirkel rond en staat Thomas voor mijn neus. Wat een geweldig moment is dit als ik die gozer knuffel. We raken niet uitgepraat en besluiten maar een terrasje op te zoeken. We bieren en bomen een paar uur op het terras en gelukkig lust Kevin ook wel een biertje of wat. Onder tussen kwam Kristel onze Belgische van het negen seconden filmpje aanlopen en drinkt ook een biertje met ons mee, deze laat het bij één en gaat dan een slaapplaats zoeken. De biertjes blijven lekker doorkomen, zodat we toch maar eens moeten eten, we besluiten dit gezamenlijk te doen op een terrasje verder op. Daar eerst maar weer een bier, waarna we toch maar voer bestellen. Een koppie koffie toe, en ja dan komt het toch, het moment van afscheid nemen, dus een laatste knuffel en we gaan ieder ons eigen pad. Maar wat heb ik een geweldige middag gehad, ik had zelf geen mooiere afsluiting kunnen verzinnen en dit overkomt je zomaar weer. Zo nu na deze geweldige dag, morgen weer verder.

Dan komen denk ik ook de foto's.


Dag 102 Finisterre - vuurtoren punt 0.00 7 km totaal 2701 km


19 aug Dag 102
Finisterra - vuurtoren punt 0.00

7 km Totaal 2701 km


Kevin en ik gaan eerst kijken of we slippers voor hem kunnen kopen. We lopen heel wat winkeltjes af, één heeft wel slippers maar geen maat kano. Wel verteld de dame dat we ze vlak naast de herberg waar we zitten kunnen krijgen in de sport shop die wij nooit gezien hadden. Dus missie geslaagd. Terug even op rust en het ritueel met het bad eendje. Daarna de stad in voor een drankje en een ritje met het treintje, naar de vuurtoren. Daar boven aangekomen grijpt het ons echt aan. We staan bij kilometer paal 0.00 en dus het einde van de wereld en onze prachtige reis (best emotioneel). Kevin maakt nog even een paar mooie foto's, waarna Simon nog een paar souvenier voor zich zelf koopt. Dan weer met het treintje terug, en dit keer laat aan de warme prak. Deze gaat vergezeld met bier en is goed te hachelen. Daarna ga ik plat, Simon roken en Kevin nog een rondje doen. We spreken af als we wakker zijn, we aan de overkant met koffie op de andere gaan wachten. Wie er om acht uur niet is wordt gehaald. Ze hoeven me niet te halen, maar ik ben om kwart voor acht wel de laatste. Eerst koffie, hierna komen de eieren met bacon (lekker hoor). Kevin en ik regelen ondertussen een ander onderkomen dan dit dramatisch geval. Dat is zo gepiept, dus terug en Simon uitzwaaien, die zo op de bus stapt en naar zijn hotel bij het vliegveld gaat. Waarna hij morgen naar huis vliegt. Kevin en ik vliegen twee dagen later en gaan morgen met de bus naar Muxia. Nadat we Simon hebben uitgezwaaid, lopen we eerst nog even de 3,5 kilometer naar het het einde van de wereld (punt 0.00). Het valt ons erg mee, we hadden de klim zwaarder in geschat. Dus zijn we er zo, schieten nog een paar foto's. Ook leg ik hier mijn steen neer, die ik op Wieringen gevonden heb en de hele reis mee gedragen. Deze had ik in eerste instantie bij het ijzeren kruis willen neer leggen, maar die zijn we klakkeloos voorbij gelopen. Dan nog een paar koelkast magneetjes voor ons zelf gekocht en naar beneden maar weer. Even een bakkie en wat make up bijwerken. We lopen maar even naar het strand in dit warme weer. Lekker even met de voetjes door het water. Op de terugweg nog een frisjes op één van de vele terrasjes. Hierna naar de herberg, Kevin aan de was, ik aan mijn verhaaltje.
Morgen is er weer een dag.



Dag 101 Olveiroa - Finisterre 32 km totaal 2694 km


18 aug Dag 101
Olveiroa - Finisterre
32 km Totaal 2694 km


Zo zullen we even het dorp verkennen vraagt Simon, dus er maar op af. Maar waar op af er is hier bitter weinig, 3 herbergen met allen een restaurant. Voor de rest een bushalte en een paar huizen. Het voordeel van deze paar stappen (een wandeling kan je het niet noemen) is dat we nu al weten waar we van avond gaan eten. Terug bij onze herberg nemen we nog maar effe een bakkie leut, je moet toch wat hè. Dan nog maar effe legge, tot het voedertijd is. We gaan om zes uur om voer, en maar weer een pelgrims menu. Dit was weer een goede hap voer. Na de voedertijd, koffie in de herberg en er maar op tijd in. Na een boeren nacht kraait Kevin om kwart over vijf. Het ochtend ritueel afraffelen en om zes uur op pad. Kevin had al last van zijn enkel en dat is de laatste kilometers er gisteren niet beter op geworden, maar met Simon zijn steunkous en mijn slippers, lijkt het goed te gaan. Zo heeft hij vandaag 32 km op slippers gelopen. Wat een geweldig mooie route vandaag, dat loopt wel lekker. Ook het weer was top 25 graden met een lekker briesje. We zien op een gegeven moment na 99 dagen de zee weer, wel een apart gevoel, zeker als ook het einde van de wereld en van onze reis nadert. Op het laatst kom je het bos uit en zie je het hele plaatje voor je, de baai, het strand en het stadje, hier kan geen Santiago de Compostella tegen op. Het zoeken naar een bed viel mee, de eerste herberg zat vol en de tweede had nog wel 3 bedden voor ons, niet lang hier na hing hier ook het bordje vol op de deur. Tassen dumpen en kijken waar we het certificaat kunnen scoren, we worden eerst de verkeerde kant op gestuurd. Als we het dan nog niet kunnen vinden nemen we maar een biertje op deze prachtige onderneming. Wat hebben we veel mooie dingen gezien en mee gemaakt, elke dag was een feestje de één wel groter als de ander maar feest was het. We hebben natuurlijk ook wel moeilijke momenten gekend, dat kan ook niet anders. Maar we kijken met veel plezier, voldoening en ook wel met enige trots op deze tocht terug. Na de biertjes toch maar verder zoeken en als we voor het certificaat het eindelijk op de goede plaats zijn is het gesloten, morgen maar weer proberen.

Zo na een bewogen dag morgen maar weer verder, dan komen ook de foto's van vandaag.


Dag 100 Negreira - Olveiroa 35 km totaal 2662 km


17 aug Dag 100
Negreira - Olveiroa
35 km Totaal 2662 km

Zo dan het badeend ritueel, lekker het luie zweet er af spoelen. Hierna gaan Kevin en ik het dorp nog even in, om slippers welke hij vergeten is. Maar ja Spanje hè, s'middags houden ze siësta, dus alles dicht. Terug jullie maar weer een verhaaltje vertellen en met een paar foto's opleuken. Kevin zit (nog) niet in ons pelgrims ritme en vind de middag lang duren. Maar het wordt ook voor hem zeven uur, etens tijd. Dus we gaan om voer, we belanden in het zelfde zaakje als met de lunch. Hier proppen we de tank vol met heerlijke brandstof, wat wordt weg gespoeld met een flinke pul bier. Na het voer nog buiten bij de herberg een koppie koffie. Hier raken we in gesprek met een Belgische dame. En Simon kam het niet laten een gebbetje te maken, vooral als ze een filmpje van het wierrookvat van de pelgrimsmis laat zien van wel 9 seconden. Dus is het na een gezellig onderonsje zo weer bed tijd. Morgen willen we op tijd op pad, vanwege de 35 kilometer die we gaan lopen. Dus wekding op vijf uur. Als het wekding om half zes nog niet is afgegaan, maak ik de mannen maar wakker. Koffie en een broodje en dan om vijf over zes op pad. Het is fris vandaag, we hebben maar een uurtje zonder jas gelopen. Het was denk ik wel windkracht zes, en bewolkt. Overigens prima loop weer. Het was vandaag veel klimmen en dalen, in een mooie omgeving. Rond twee uur zijn we op bestemming, waar we een prachtig onderkomen hebben, en het nu nog lekker rustig is. We dumpen de tassen en gaan om koffie in het restaurant naast de herberg. Daarna gaan we badderen en op rust. En weer zit er een mijlpaal op, we zijn vandaag 100 dagen op pad. Wat zijn deze omgevlogen, het voelt heel onwerkelijk. Maar toch is het zo en de terug reis klopt aan de deur. Maar eerst naar het einde van de wereld.

.morgen weer verder.

Twee dagen terug heb ik onze eerste en de stempel van Santiago de Composte?la op foto laten zien. Het verbaast me dat niemand reageert op de eerste stempel, dezeis namelijk van gemeente Wieringen.





Dag 99 Santiago de Composteĺla - Negreira 22 km totaal 2627 km


16 aug Dag 99
Santiago de Compostella - Negreira
22 km Totaal 2627 km




Om kwart over vijf lopen we naar de bus waar we om half zes in stappen, na een ritje van een half uur arriveren we daar.
Wel een apart gevoel om na drie maanden je zoon weer te zien. We gaan maar even met een bakkie zitten te wachten. We zitten recht voor de deuren waaruit we Kevin verwachten. En ja hoor het trommelgeroffel begint, dus komt hij van de andere kant aanlopen. Na hem even lekker plat geknuffeld te hebben, gaan we op zoek naar een taxi. Deze is snel gevonden en brengt ons rap naar ons hotel. Waar de tas gedumpt wordt, want er is gerommel in de broodtrommel. Maar eerst komt de zware shag en mijn nieuwe bril (er zijn er al vier gesneuveld) uit zijn tas. We laten Kevin gelijk even de stad zien, ondertussen kijken we waar we willen eten. Uiteindelijk stormen we maar een tentje in waar we Kevin kennis laten maken met het pelgrims menu, wat hem goed bevalt. Voor we terug bij het hotel zijn enteren we nog een terrasje, waar we nog een paar bieren tot ons nemen. Dan aardig later als gewoonlijk zoeken we ons kooitje op. Om kwart over zes belt Simon ons een kwartier te vroeg wakker. We ontbijten om zeven uur in het hotel, waarna we uitchecken en om half acht op pad gaan. We vinden het pad met behulp van de vuilnismannen, die ons ongevraagd op het goede spoor zetten. De route is verrassend met af toe nog wat klimwerk, en is mooi met bos en heuveltjes en af en toe een dorp. Het is geweldig lekker wandel weer met een stevige bries, en we lopen ook nog lekker in het zonnetje. We treffen het er zijn genoeg koffiestops, onderweg. Het aantal pelgrims is drastisch afgenomen, maar wij hadden het nog ietsjes rustiger verwacht. Kevin ging moeiteloos in ons tempo mee. Na een lekkere wandel ochtend, komen we om half één op bestemming aan. Het inschrijven gaat niet echt snel maar uiteindelijk krijgen we een bed. Dus tassen dumpen en we gaan om lunch voer. Dit nuttigen we lekker op het terras. Daarna snel de supermarkt plunderen, en terug in de herberg op rust.

Morgen weer een dag.





Dag 98 Santiago de Composteĺla 2e rustdag totaal 2605 km


15 aug Dag 98
Santiago de Compostella
2e rustdag
Totaal 2605 km

Nou daar gaan we dan, lekker op tijd de stad in. Gelijk maar even kijken of we nog een leuke souvenier voor thuis kunnen scoren. Dus we geven onze vrouwelijke kanten al winkelend alle ruimte. En reken maar dat dit resultaat oplevert. We zullen verder niet uit de school klappen anders weten ze thuis welke koelkast magneetjes er ondertussen in onze tas zitten. Na dit vrouwen gedoe (waar we wel een stuk minder bij praten dan vrouwen doen), pakken we nog snel even een terrasje voor wat koffie en voer. Dan is het zo ver, we gaan richting kathedraal voor de pelgrims mis. Gisteren hebben we lange rijen zien staan. Dus wij om zeven uur ook in de rij, we vragen ons ondertussen af waarom sommige mensen terug gaan, moeten zeker betalen. Als het vijf voor half acht is loopt er een man met een folder langs de hekken en steeds meer mensen lopen terug. Wij vragen aan de man wat er loos is, hij verteld dat je voor de mis aan de andere kant van de kathedraal moet zijn. Dit gebeurd dus elke dag twee keer, maar we zetten er geen bord neer waar men moet zijn en als we ze informeren doen we dat zo laat dat de mis al begonnen is. Dus voor ons betekend dit dat we een staan plaats hebben. Het is ook verboden te fotograferen of te filmen, en ik wordt hier dan ook gelijk op aangesproken (terecht trouwens, ik had een bordje gemist). De mis zelf is indrukwekkend in een prachtig decor ( en dan staat er nog een deel van in de steigers) en met veel gevoel voor theater gebracht. Dit doet doet je echt wel wat, en de akoestiek werkt daar ook aan mee, alleen slingeren ze deze keer het wierrook vat niet. Als pelgrim kan je achter het altaar langs lopen en dan kan je het bronzen standbeeld van Jacobus knuffelen. De pelgrims die dit tijdens de mis deden konden daarna over het algemeen niks meer van de mis zien. Zo dat ongeveer 80% van hen naar buiten liep. Mijn idee was dit doe ik als de mis af is effe snel, nou mis gerekend er stond toen nog zo een rij dat ik maar naar buiten ben gegaan. Ik had na dat ik de hele mis gestaan had geen zin meer om nog een tijd in een rij te gaan staan. Terwijl we terug lopen praten we hier over, we zijn het eens dat zowel toerist als pelgrim evenveel rechten hebben. Het is ons eigen gevoel, dat we zo een pokke eind gelopen hebben en dan ergens achteraan staan of zoals andere niks van deze mis mee krijgen. Waarom niet één mis voor de toerist en één voor de pelgrim per dag. Al pratend hierover naderen we het hotel waar we nog wat drinken op een terrasje. En dan maar weer plat. Half acht zitten we aan het ontbijt in het hotel, het is een uitgebreid buffet, dus daar kunnen we wat mee. Vandaag is het hier een feestdag (Zal men hier mijn trouwdag vieren?) maar nee, het is de Hemelvaart van Maria. Rond het hotel zijn er niet veel winkels open, dus lopen we maar richting centrum. Op straat blijft het vrij rustig wel komen we steeds meer winkels tegen die open zijn. Zo kan Simon zijn laatste koelkast magneetjes kopen en scoor ik er ook nog een paar. We kijken nog even hoe laat de bus naar het vliegveld gaat en dan maar naar het hotel. De tas nog even reorganiseren, en dan maar wachten tot half zes.

Tot morgen dan gaan weweer op pad.