8 juni Dag 30
Sezanne - Mery-sur-Seine 37 km
totaal 837 km

Na het biertje worden we naar onze kamer gebracht. Als we ergens staan te praten met de non die Zwitserse is en dus met Duits uit de voeten kan word er op eens Nederlands tegen ons gesproken, dit is Wilhelmien, die hier werkt en woont. We worden weer op onze wenken bediend ze gooit wel even onze was in de wasmachine en droger. Het is een bijzonder vriendelijke vrouw, en zo als iedereen hier erg behulpzaam. Ondertussen is er ook een andere gast aangekomen die de kamer tegen over ons heeft, dit is Miquel een Amsterdammer van Spaanse komaf. We hadden in vorige herbergen al wat van hem gelezen in het gastenboek. Ondertussen begint onze motor te haperen daar we de lunch hebben overgeslagen omdat we niks meer tegen kwamen. Dus even de stad in om wat kleins te eten, want we schuiven om zeven uur bij de bewoners aan. Maar dat viel tegen wat we aanzagen voor een klein hapje van 5 euro was me toch een berg eten. Toch door de trek maar alles naar binnen gewerkt.Terug in het bejaardenhuis een bakkie gedaan en dan aan tafel. Simon vond dat ik weinig at maar zelf zat hij de hond te voeren. Miquel zat bij ons aan tafel en blijkt een gezellig mens te zijn, we hebben weer even ouderwets zitten ouwehoeren. Na het eten gaat Miquel, nog even de stad in en verdagen wij naar onze kamer. Morgen kwart over zes de wekker.we konden om 7 uur ontbijten, wat wel lekker is alleen konden we Wilhelmien niet meer bedanken dus dan maar op deze manier Wilhelmien jij en iedereen waren erg aardig en behulpzaam maar jij was wel de kers op de taart voor ons. Ook Miqeul hebben we niet meer gezien dus goede reis Miqeul. Om half acht gaan we op pad de eerste 6 kilometers zijn zo weg getrapt, hierna lopen we langs een spoorlijn waar geen einde aan komt. De omgeving is nu echt plat, en doet saai aan. We komen langs dorpjes waar het er niet uit ziet wat een oude troep. Simon is al een tijdje in trek bij de muggen maar vandaag zijn ze ook aan het champagne gehalte in mijn bloed gewend, we lijken wel speldenkussens. Bij de laatste koffie stop zitten we te koken in het zonnetje, maar als we weer op pad gaan begint het te gieten, wat gelukkig maar een half uurtje duurt.
En als we dan bij onze slaapplek aankomen wordt er niet open gedaan, na een tijdje wachten komt er een Fransman die gaat voor ons bellen, om een lang verhaal nog langer te maken. Er wonen daar twéé paters die de zaak beheren en laten die nu alle twéé in een andere stad zitten dan helpt een boodschap inspreken toch niet, we zijn namelijk nooit terug gebeld nu niet een die keren er voor ook niet. Toen is onze super Fransoos gaan bellen en zijn we uiteindelijk op een camping terecht gekomen. Waar we in het rommelhok achter de receptie op een luchtbedje de nacht doorbrengen. Morgen maar weer verder..