21 aug Dag 104
Muxia - Santiago de Compostella - Schiphol

S’middags gaan we maar even een spelletje kaarten, met de speelkaarten die we hier vanmiddag voor gekocht hebben. De grote verliezer mag vandaag weer het verhaal voor het blog schrijven, het zit me weer niet mee. Om een uur of zes gaan we koken, we nemen hier een wijntje bij. Deze twee flessen hebben we net als het eten over van gisteren, toen alles heel anders liep. Het koken doet me denken aan de vakanties met de caravan, toen stonden we ook vaak samen te koken. We denken dat we veel te veel voer hebben maar het was eigenlijk veel te lekker want bijna alles ging op. Dan afwassen, hier zijn we ook een goed team in, dus zo klaar. Dan komt de Australische Laura binnen en we raken aan de praat. Al met al zitten we lekker een paar uur met deze leuke dame te ouwenelen. Dan tijd voor de laken straat en er in.
De wekker gaat af om half zeven, koffie en een broodje maken voor onderweg. Dan naar de bushalte voor de bus naar Santiago de Compostella, waar we een lange dag voor de boeg hebben.We moeten ons daar een behoorlijke tijd vermaken en we hebben alles al een keer gezien. Als de bus er is even vragen of we goede hebben. Nee dus, onze bus is al drie kwartier weg (bedankt Angel voor de verkeerde vertektijd), dat word de middag bus. Gelukkig heeft een zeer goed Engels sprekende (schrik niet) Fransman het zelfde probleem. Hij gaat met deze bus naar de grotere plaats Cee en wacht daar op een bus naar Santiago de Compostella. Een goed idee wat wij maar volgen. In Cee aangekomen wordt ons door de buschauffeur vertelt dat we om 8:40 uur verder kunnen. De Fransman heeft gehoord dat dit 9:00 uur is (dit zijn echt Spaanse en geen Franse bussen). Uiteindelijk gaan we om 9:05 uur richting Santiago de Compostella. De bus maakt een grote omweg zodat we weer wat minder tijd in Santiago de Compostella hoeven door te brengen. Als we daar uitstappen dolen we wat rond en gaan maar wat eten. Onder het eten zegt Kevin we kunnen de laatste twaalf kilometer ook lopen dat dood de tijd. Zo gezegd zo gedaan. We komen om half vijf op het vliegveld aan, nemen een dik verdiend biertje, frissen ons op en trekken een schoon shirtje aan in de plee. Nadat ik mijn tas heb laten insealen, lopen we Kristi uit Abcoude tegen het lijf, dus koffie en een gezellig onderonsje. Zo schiet de tijd lekker op en kunnen we uiteindelijk inchecken en richting Amsterdam. De vlucht gaat voorspoedig en we landen eventjes vroeger als gepland. Ik zeg tegen Kevin wel een rare gewaarwording dat je 105 dagen korter onderweg ben als de heen reis. Als we onze bagage hebben is daar de laatste pelgrims knuffel met Kristi en gaan we op weg naar huis. We gaan terug met de trein. Als ik de hal inloop ben ik druk aan het kijken welke kant we op moeten. Ik hoor een bekende stem iets in de trant van daar heb je hem zeggen. Totaal niet verwacht dat ik binnen gehaald zou worden door Hetty en dezelfde lieve vrienden die me 105 dagen geleden ook hebben uitgezwaaid. Wat hebben ze me overdonderd en wat was het leuk. Dus knuffelen, zoenen en nog maar eens knuffelen. Daarna Kevin, die in het komplot zat en dus van alles op de hoogte was, verteld dat hij niet zo was opgevoed om tegen zijn pa te liegen. Dan de auto opzoeken en richting Nibbixwoud. Het is best wel krap met vier man op de achterbank, we zaten allemaal half bij elkaar op schoot, maar dat mocht de pret niet drukken. In Nibbixwoud aangekomen nog even een drankje met zijn allen en dan op naar Wieringen, waar we om een uur of half 1 aankwamen. Dit is ook het punt waar mijn reis eindigt.

Nog even dit.

Voordat wij van start gingen hadden we het idee de route helemaal volgens het boekje te volgen. Net als iedereen werden wij ook door schade en schande wijzer. Als we namelijk op 1 dag voor de vierde keer fout liepen en we de route niet meer konden vinden werd ook Google Maps onze beste vriend. En al hadden we met de geblesseerde enkel van Simon het pad blijven volgen, waren we alweer thuis geweest. Zo zie je maar dat je van te voren soms hele verkeerde inschattingen maakt. Het punt is als je geen ervaring hebt met het pad, denk je dat jij bepaalt hoe je het pad loopt. De praktijk is echter dat het pad en de omstandigheden op het pad bepalen hoe jij het pad loopt.

Simon heeft van dag 1 tot ongeveer dag 40 met blaren gelopen. Welke goede zorgen kregen van Ad en Ans en later van Jan en Sjan. Daarna dus de enkel waar we van overtuigd zijn dat als Cor en Els niet waren gekomen deze kompleet in de vernieling was gelopen. Over op het juiste moment op de juiste plaats zijn gesproken. Ik ben ervan overtuigd dat 95 procent het had opgegeven of van de blaren of van de enkel. Wat een verschrikkelijk doorzettingsvermogen heeft die gozer. Ook Simon en Ina waren (al was het afgesproken dat we ze zouden treffen) precies op de juiste tijd en plaats. De nieuwe schoenen en vooral hoge schoenen kwamen mooi op tijd, net als mijn nieuwe tas. Ook onze beslissing om daarna de lastige paden van de route te mijden en over een goede ondergrond verder te gaan heeft goed uitgepakt. Na Saint Jean-Pied-de-Port hebben we route weer opgepakt en ging het goed. Mijn eerste blaar ontdekte ik op dag 79. Ik heb hem opgelopen toen wij in Burgos veel km op slippers hebben gelopen. Met wandelen heb ik totaal geen last van de blaar gehad.


De mensen die we onderweg tegen kwamen vergeten we niet snel meer. Iedereen die Ingo van 83 kent zou hem als vader of opa willen hebben. Thomas, die een heel groot doorzettingsvermogen heeft en nog een heel gezellige peer is ook. Tonnie, die heerlijk relaxed over de camino wandelt en ook nog eens een leuke vent is. Paul, die we in het Nederlands lang zal hij leven hebben toe gezongen. Ondanks dat hij moeite heeft met een andere taal dan Frans heeft hij toch met zijn humor en vriendelijkheid een onvergetelijke indruk achtergelaten. Conny, die we een keer gesproken hebben en waar je dan toch van wil weten hoe het haar vergaat. Anneke, ook een keer gezien op de dag dat haar man moest opgeven. Wat een doorzetter is deze vrouw. Deze dag had ze al blaren op haar tenen, heeft er weken mee doorgelopen en toen er ook nog jicht bij kwam ging het echt niet meer. Ook zij had een blog en zo blijf je van elkaar op de hoogte. Mary, deze uitermate lieve en gezellige vrouw die haar eigen plan trekt. Wat een verschrikkelijk lief en aardig mens. Claus, die volgens ons voor de vrouwtjes op de camino is, maar toch ook een gezellige kerel met voor ons een goed hart. Jo en Evelien, met wie we een keer samen met Ingo uit eten zijn geweest en zich daar hele leuke en gezellige mensen hebben getoond. Yvonne en Helen, twee leuke Ierse vrouwen waarvan we Yvonne maar kort hebben meegemaakt. Daar en tegen heeft onze stalker Helen ons wat langer met haar gezelschap verblijd. Wat hebben we met haar gelachen en wat vielen er weinig stiltes, in een woord een geweldig mens. En sommigen heb je wat minder mee zoals Suzie en Annemiek, maar zij lopen hun eigen camino en ontmoeten ook mensen waar het voor hen beter mee klikt. Dat geldt hoop ik ook voor het Franse echtpaar waarvan de vrouw duidelijker liet merken dat ze ons niet moest. En de jonge Marian uit Parijs die alle tijd nam en prachtige tekeningen maakte onderweg en een aardige meid is. Bella, de Italiaanse die een leuke vrouw is maar net als Paul geen Engels durft te praten. O ja, dan hadden we ook nog het Russische echtpaar wat wij eigenlijk een apart verhaal vinden. Wij zouden als we met onze vrouw hier liepen, deze geen uren alleen laten lopen vooral niet in Frankrijk waar het vaak lastig is het goede pad te vinden. Dan was er nog het Belgische echtpaar, leuke mensen die ook van huis zijn vertrokken. En Rita en Armin, die er tien jaar over gedaan hebben en nu een andere uitdaging zoeken. De Australische Laura, lekker spontaan en die er nu over denkt haar baan op te zeggen en een tijdje in Spanje te gaan wonen. Als laatste de leuke en aardige Kristi, die in haar eentje over de Camino liep, maar eigenlijk omdat ze een leuk stukje Spaans sprak en door haar spontaniteit maar weinig in haar eentje liep.

Zo is het wandelen van de Camino net als het gewone leven. Je ontmoet verschillende mensen, mensen die zich van niemand wat aantrekken (de feestbeesten) en hele leuke mensen, met nog van alles tussen deze twee in. Het grote verschil is de rust op de Camino tegenover de gejaagdheid in het gewone leven. Maar boven alles staat vast dat ik respect heb voor iedereen, die toch op zijn eigen manier en in de tijd die hij of zij er voor heeft een puike prestatie levert.

Voor mij geldt dat het een onvergetelijke Camino was. Waar ik me over verbaas is dat deze 105 dagen omgevlogen zijn en als ik op de kaart kijk het onwerkelijk vind dat wij dat hele end te voet hebben afgelegd.
Vooral nadat we Spanje binnen liepen leek het wel of we met de TGV gingen. Erg leuk was natuurlijk dat Kevin me compleet verraste door de eerste etappe mee te lopen en toen vertelde dat hij het laatste stuk naar Finistera ook mee ging lopen. Dat geeft net wat extra's aan de tocht.

En dan hadden wij natuurlijk jullie blog stalkers. Het heeft ons verrast hoeveel mensen ons volgden en hier hebben wij erg van genoten. Het was leuk om te zien hoeveel mensen dagelijks op het blog keken, ook de reacties waren erg leuk. We hadden het idee dat jullie gewoon met ons meeliepen of in ieder geval over onze schouders meekeken. Dit alles maakte het bijhouden van het blog een feestje. Net als de meesten van jullie gaan wij dit ook missen. Als afsluiting wil ik jullie dus bedanken voor het meelezen, meekijken en vooral het meeleven met ons. Hartelijk dank namens Simon en Henk.

Dan nog even ons gewichtsverlies. Van Simon liggen er ruim negen kilo en van mij vier en twintig kilo op het pad.