30 juli Dag 82
Boadilla del Camino - Carrion de los Condes 28 km
Totaal 2198 km


Onder weg hebben we met Helen afgesproken dat we in de eerste refuge zitten die we tegen komen. Toen wij daar aankwamen was deze gesloten en zijn we maar naar een andere doorgelopen. Toen ik mijn handdoek na het badeend gevecht ging op hangen, kwam Helen weer aanzetten, Helen is bij de eerste refuge weer vertrokken. Er werd daar in het midden gelaten of je er eten kon ( alleen als er meer pelgrims komen), daar ken je natuurlijk niks mee. Toen heeft ze deze refuge gebeld en gevraagd of wij hier waren ( we hebben een stalker), en dus ook maar hiernaar toe gekomen. Toen ik met Hetty aan het video watch appen was heeft ze Hetty verteld dat ze goed op ons past. Zo zie je maar weer de vrouwen houden ons van alle kanten in de gaten. Hierna ben ik even een paar foto's gaan maken, er zaten namelijk een aantal ooievaars op de kerk. Dan maar weer even op rust. Nog even twee bakkies en een loopje voor de kost, het dorpje stelt helemaal niks voor en is verder zo dood als een pier. Terug nog even in het zonnetje en dan is het etenstijd, we zitten aan een tafel met hoofdzakelijk Duitsers, zij voeren bijna de boventoon maar een Amerikaanse vindt zich het aller belangrijkst, hier wordt Helen zelfs stil van. Het eten is goed te pruimen. Na het voer nog effe snel het bakje en dan er maar weer voor gaan liggen, vandaag voelde het als een halve rustdag. Van ochtend om vijf uur weer lawaai om wakker te worden. We zijn al om half zes weg , geen koffie en geen ontbijt, we proberen dit in het eerste dorpje op 7 kilometer te scoren. Helen staat ook om half zes in de start houding en gaat met ons mee. Het eerste uur is het nog schemerig en lopen we de De Italiaanse Bella op, deze haakt ook bij ons aan. Zo zijn de eerste zeven kilometers zo voorbij. We treffen het er is al een koffie tent open, dus koffie met ontbijt en een broodje voor onderweg. We gaan weer op pad en Bella haakt af. De route is vandaag de saaiste tot nu toe, een pad naast de autoweg en een uitzicht wat geen uitzicht mag heten. Bij het derde dorpje stoppen we weer voor koffie, een leuk plekje, waar je in een tipi of in een soort blokhut kan slapen. Er lopen ganzen, ezels en een schaap los. Als ik mijn koffie op heb zie ik opeens de kop van de ezel naast me, deze gooit mijn lege kopje om en vreet het nog volle suikerzakje op. We gaan weer op pad over deze geweldig saaie route, door de gesprekken met Helen lopen we de kilometers vlug weg. Zo komen we om 11 uur al op bestemming aan. Waar we ons inschrijven en een kamer voor drie krijgen. Eerst het badeendje maar even wassen, en als wij op rust gaan, gaat Helen het dorp in. Zo morgen maar weer verder.